Nowy układ Jakuba z Labanem 25 Gdy Rachela urodziła Józefa, Jakub rzekł do Labana: «Zwolnij mnie, abym mógł wrócić do kraju, w którym mieszkałem. 26 Pozwól mi zabrać moje żony i dzieci, za które ci służyłem, i odejdę. 64 List do Filemona 1897 65 List do Hebrajczyków 1899 66 List św. Jakuba Apostoła 1916 67 Pierwszy List św. Piotra Apostoła 1923 68 Drugi List św. Piotra Apostoła 1930 69 Pierwszy List św. Jana Apostoła 1935 70 Drugi List św. Jana Apostoła 1942 71 Trzeci List św. Jana Apostoła 1943 72 List św. Judy Apostoła 1945 73 Apokalipsa św NOWY TESTAMENT. Ewangelia wg św. Mateusza List do Hebrajczyków List św. Jakuba. 1 List św. Piotra 2 List św. Piotra 1 List św. Jana Jk 4, 5 - Przypuszczalnie aluzja do Wj 20,5. Sens: Bóg strzeże w człowieku daru łaski. Jk 4, 6 - Prz 3,34(LXX). Jk 4, 7 - por. 1 P 5,9. Jk 4, 8 - "Oczyśćcie ręce"- aluzja do starotestamentowych obmyć rytualnych; "chwiejni" - zob. przypis do Jk 1,8. Jk 4, 9 - Por. Łk 6,25. Jk 4, 10 - Por. Mt 23,12. Kiedy zaś stałem się mężem, wyzbyłem się tego, co dziecięce. (12) Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz: Teraz poznaję po części, wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany. (13) Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest miłość. (1 list do Hörbuch Download Shop: Nowy Testament - 14 - 2 List św. Pawła do Tesaloniczan von Piotr Zaremba als Download. Jetzt Hörbuch herunterladen & bequem der tolino app, dem tolino webreader oder auf Ihrem Computer anhören. . Strona główna / Księgarnia / Biblia i wokół niej / Komentarze / Ojcowie Kościoła komentują Biblię – Tom XI – Nowy Testament LIST POWSZECHNY BŁOGOSŁAWIONEGO JAKÓBA APOSTOŁA. Rozdział I. Jako się mamy pokusom sprzeciwiać, uczy; a jako żądać mamy mądrości i inszych darów od Boga, a żyć chrześciańskie. Jakób, Boży i Pana naszego Jezusa Chrystusa sługa, dwiemanaście pokoleniom, ktore są w rozproszeniu, zdrowia. 2 Za wszelką radość poczytajcie, bracia moi! gdy w rozmaite pokusy wpadniecie. 3 Wiedząc, iż doświadczenie wiary waszéj sprawuje cierpliwość. 4 A cierpliwość ma doskonały uczynek, abyście byli doskonali i zupełni, którym ni naczem nie schodzi. 5 A jeźli który z was potrzebuje mądrości, niech prosi od Boga, który obficie wszystkim dawa, a nie wymawia, a będzie mu dana. 6 A niech prosi z wiarą, nic nie wątpiąc; bo kto wątpi, podobny jest wału morskiemu, którego wiatr wzrusza i tam i sam nosi. 7 Przetóż niech on człowiek nie mniema, aby co miał wziąć od Pana. 8 Mąż umysłu dwoistego niestateczny jest we wszech drogach swoich. 9 A niech się brat podły chlubi w podwyższeniu swojem, 10 A bogaty w podłości swojéj; boć przeminie jako kwiat trawy. 11 Albowiem weszło słońce z upaleniem i ususzyło trawę, i kwiat jéj opadł, i zginęła śliczność oblicza jego, tak i bogaty w drogach swoich uwiędnie. 12 Błogosławiony mąż, który zdzierża pokusę; bo gdy będzie doświadczony, weźmie koronę żywota, którą obiecał Bóg tym, którzy go miłują. 13 Żaden, gdy bywa kuszon, niech nie mówi, że od Boga bywa kuszon; albowiem Bóg nie jest kusiciel złych, a sam nikogo nie kusi. 14 Lecz każdy bywa kuszony, od własnéj pożądliwości pociągniony i przynęcony. 15 Zatem pożądliwość gdy pocznie, rodzi grzech: a grzech, gdy wykonany będzie, rodzi śmierć. 16 Nie mylcie się tedy, bracia moi najmilsi! 17 Wszelki datek dobry i wszelki dar doskonały z wysoka jest, zstępujący od Ojca światłości, u którego niemasz odmiany, ani zaćmienia przemiany. 18 Dobrowolnie bowiem porodził nas słowem prawdy, żebyśmy byli niejakim początkiem stworzenia jego. 19 Wiecie, bracia moi najmilsi! niech wszelki człowiek będzie prędki ku słuchaniu, a leniwy ku mówieniu, i leniwy ku gniewowi. 20 Bo gniew męża nie sprawuje sprawiedliwości Bożéj. 21 Przeto odrzuciwszy wszelakie plugastwo i obfitość złości, przyjmijcie w cichości słowo wszczepione, które może zbawić dusze wasze. 22 A bądźcie czynicielmi słowa, a nie słuchaczmi tylko, oszukiwającymi samych siebie. 23 Bo jeźli kto jest słuchaczem słowa, a nie czynicielem, ten podobny będzie mężowi przypatrującemu się obliczu narodzenia swego we zwierciedle; 24 Bo się obejrzał i odszedł i wnet zapomniał, jakowy był. 25 Lecz ktoby pilniéj wejrzał w zakon doskonałéj wolności i wytrwał w nim, nie stawszy się słuchaczem zapamiętliwym, ale czynicielem uczynku, ten błogosławiony będzie w sprawie swojéj. 26 A jeźli kto mniema, że jest nabożnym, powściągając języka swego, ale zawodząc serce swe, tego nabożeństwo próżne jest. 27 Nabożeństwo czyste i niepokalane u Boga i Ojca to jest: Nawiedzać sieroty i wdowy w ucisku ich, a siebie zachować niezmazanym od tego świata. Rozdział II. Przyjmowania osób szkodliwe, uczynki miłosierne mają być czynione, na wiarę krom uczynków się nie spuszczając. Bracia moi! nie miejcie z brakowaniem osób wiary Pana naszego Jezusa Chrystusa chwalebnego. 2 Albowiem gdyby wszedł do zgromadzenia waszego mąż, mający złoty pierścień w szacie świetnéj, wszedłby téż i ubogi w plugawéj szacie, 3 I patrzylibyście na tego, co się odział w świetną szatę, i rzeklibyście mu: Ty siedź tu dobrze! a ubogiemubyście rzekli: Ty stój tam! albo siedź pod podnóżkiem nóg moich, 4 Azaż nie sądzicie sami między sobą i nie staliście się sędziami myśli złościwych? 5 Słuchajcież, bracia moi najmilsi! Azaż Bóg nie obrał ubogich na tym świecie bogatymi w wierze, i dziedzicmi królestwa, które Bóg obiecał tym, którzy go miłują? 6 A wyście nie uczcili ubogiego. Aza bogacze przez moc was nie uciskają, i ci was do sądów nie pociągają? 7 Aza oni nie bluźnią dobrego imienia, które wzywane jest nad wami? 8 Jednak jeźli zakon królewski pełnicie według Pisma: Będziesz miłował bliźniego twego jako samego siebie, dobrze czynicie, 9 Lecz jeźli osobami brakujecie, grzech czynicie, przekonani od zakonu jako przestępcy. 10 A ktobykolwiek zachował, wszystek zakon, a w jednymby upadł, stał się winien wszystkiego. 11 Bo który rzekł: Nie cudzołóż, rzekłci téż: Nie zabijaj. A jeźlibyś nie cudzołożył, alebyś zabijał, stałeś się przestępcą zakonu. 12 Tak mówcie i tak czyńcie jako ci, którzy mają być sądzeni przez zakon wolności. 13 Albowiem sąd bez miłosierdzia temu, który miłosierdzia nie czynił. A miłosierdzie przewyższa sąd. 14 Cóż za pożytek, bracia moi! gdyby kto mówił, iż ma wiarę, a, uczynkówby nie miał? Izali go może wiara zbawić? 15 A jeźliby brat i siostra byli nadzy i potrzebowaliby powszedniéj żywności, 16 A rzekłby im który z was: Idźcie w pokoju, zgrzejcie się, a nie dalibyście im, czego potrzeba ciału, cóż pomoże? 17 Także i wiara, jeźliby nie miała uczynków, martwa jest sama w sobie. 18 Ale rzecze kto: Ty wiarę masz, a ja mam uczynki; okaż mi wiarę twą bez uczynków, a ja tobie okażę wiarę moję z uczynków. 19 Ty wierzysz, iż jest jeden Bóg. Dobrze czynisz; i czarcić wierzą i drżą. 20 A chcesz wiedzieć, o człowiecze próżny, iż wiara bez uczynków martwa jest? 21 Abraham, ojciec nasz, izali nie z uczynków usprawiedliwiony jest, ofiarowawszy Izaaka, syna swego, na ołtarzu? 22 Widzisz, iż wiara spólnie robiła z uczynkami jego, a z uczynków wiara się wykonała. 23 I wypełniło się Pismo, które mówi: Uwierzył Abraham Bogu, i poczytano mu jest ku sprawiedliwości, i nazwan jest przyjacielem Bożym. 24 Widzicie, iż z uczynków bywa usprawiedliwiony człowiek, a nie z wiary tylko? 25 Tak i Rahab nierządnica, izali nie z uczynków jest usprawiedliwiona, przyjąwszy posły i inszą drogą wypuściwszy? 26 Albowiem jako ciało bez ducha jest martwe, tak i wiara bez uczynków martwa jest. Rozdział III. Ze złego języka wiele grzechów pochodzi, którym przeciwna jest mądrość niebieska. Niech się was wiele mistrzami nie stawa, bracia moi! wiedząc, iż większy sąd odniesiecie. 2 Albowiem w wielu upadamy wszyscy. Jeźli kto w słowie nie upada, ten jest mąż doskonały, który może téż wędzidłem kierować wszystko ciało. 3 A jeźli koniom wędzidła w gęby wprawujemy, aby nam posłuszne były, i wszystko ich ciało obracamy. 4 Oto i okręty wielkie będąc, i gdy je srogie wiatry pędzą, obracane bywają od malutkiego steru, gdzie wola sterującego zechce: 5 Tak i język, małyć wprawdzie członek jest, ale wielkie rzeczy podnosi. Oto jako mały ogień, jako wielki las spala! 6 I język jest ogień, powszechność nieprawości. Język postanowiony jest między członkami naszemi, który plugawi wszystko ciało i zapala koło narodzenia naszego, zapalony od piekła. 7 Albowiem wszelkie przyrodzenie zwierząt i ptaków i płazów i innych uskromione bywa i okrócone jest od przyrodzenia ludzkiego. 8 Lecz języka żaden z ludzi nie może okrócić, złe niespokojne, pełne jadu śmiertelnego. 9 Przezeń błogosławimy Boga i Ojca, i przezeń przeklinamy ludzi, którzy na podobieństwo Boże sprawieni są. 10 Z tychże ust wychodzi błogosławieństwo i przeklęctwo. Nie ma to tak być, bracia moi! 11 Izali źródło z tegóż poniku wypuszcza słodką i gorzką wodę? 12 Izali może, bracia moi! figa winne jagody rodzić, albo winna macica figi? Tak ani słona słodkiéj wody uczynić nie może. 13 Który mądry i ćwiczony między wami? Niech pokaże z dobrego obcowania sprawę swą w cichości mądrości. 14 Lecz jeźli zazdrość gorzką macie, i sporyby były w sercach waszych, nie chciejcie się chlubić i kłamcami być przeciwko prawdzie. 15 Albowiem nie jest ta mądrość z góry zstępująca; ale ziemska, cielesna, djabelska. 16 Bo gdzie zazdrość i spór, tam niestateczność i wszelaka zła sprawa. 17 Lecz która jest z góry mądrość, najprzód jestci czysta, potem spokojna, skromna, łacna ku namówieniu, przyzwalająca dobrym, pełna miłosierdzia i owoców dobrych, nie szacująca, bez obłudy. 18 A owoc sprawiedliwości w pokoju bywa siany pokój czyniącym. Rozdział IV. Swarów się chroniąc, swym téż chciwościom nie folgując, łacwie od świata i od diabła odstąpiemy, a z Panem Bogiem, i z bliźnim się złączymy. Zkądże walki i zwady między wami? Izali nie ztąd, z pożądliwości waszych, które wojują w członkach waszych? 2 Pożądacie, a nie macie: zabijacie, i zawiśni jesteście, a nie możecie dostać: wadzicie się i walczycie, a nie macie, dlatego, iż nie prosicie. 3 Prosicie, a nie bierzecie, przeto, iż źle prosicie, abyście na pożądliwościach waszych strawili. 4 Cudzołożnicy nie wiecie, iż przyjaźń tego świata jest nieprzyjaciółką Bożą? Ktobykolwiek tedy chciał być przyjacielem tego świata, stawa się nieprzyjacielem Bożym. 5 Albo mniemacie, iż próżno Pismo mówi: Ku zazdrości pożąda duch, który w was mieszka? 6 Lecz większą łaskę daje; przeto mówi: Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę dawa. 7 Bądźcie tedy poddani Bogu, a przeciwcie się djabłu, a uciecze od was. 8 Przybliżajcie się do Boga, a przybliży się do was. Ochędóżcie ręce, grzesznicy! i oczyśćcie serca umysłu dwoistego. 9 Dręczcie się i żałujcie i płaczcie: śmiech wasz niech się obróci w żałość, a wesele w smutek. 10 Uniżcie się przed oblicznością Pańską, a podwyższy was. 11 Nie uwłóczcie jeden drugiemu, bracia. Kto uwłacza bratu, albo który sądzi brata swego, uwłacza zakonowi i sądzi zakon. A jeźli sądzisz zakon, nie jesteś czynicielem zakonu, ale sędzią. 12 Jeden jest zakonodawca i sędzia, który może zagubić i wybawić. 13 A ty ktoś jest, co sądzisz bliźniego? Oto teraz co mówicie: Dziś albo jutro pójdziemy do tego miasta i zmieszkamy tam rok i będziem kupczyć, będziem mieć zysk, 14 Którzy nie wiecie, co jutro będzie; bo cóż jest żywot wasz? Para jest, okazująca się na mały czas, a potem zniszczona będzie. 15 Miasto tego, cobyście mieli mówić: Będzieli Pan chciał, i: Jeźli będziem żywi, uczyniemy to albo owo. 16 A teraz chlubicie się w hardościach waszych. Wszelkie chlubienie takie złoźliwe jest. 17 Umiejącemu tedy dobrze czynić, a nie czyniącemu, jest mu grzech. Rozdział V. Bogatych, którzy uciskają ubogie, czeka potępienie, jako i ubogie nieszczęśliwość wieczna, dla któréj mamy o cierpliwość stać, przysięgi się warować, niemocne nawiedzać, za wszytkie się modlić. Nuż teraz, bogacze! płaczcie, narzekając na nędze wasze, które przyjdą na was. 2 Bogactwa wasze zgniły, a szaty wasze mole pogryzły. 3 Złoto i srebro wasze pordzewiało, a rdza ich będzie wam na świadectwo i zje ciała wasze jako ogień. Skarbiliście sobie gniew w ostatnie dni. 4 Oto zapłata robotników, którzy żęli pola wasze, która jest zatrzymana od was, woła, i wołanie ich weszło do uszu Pana zastępów. 5 Zażywaliście na ziemi i w zbytkach wytuczyliście serca wasze w dzień zabijania. 6 Skazaliście i zabiliście sprawiedliwego, a nie sprzeciwił się wam. 7 Przetóż cierpliwymi bądźcie, bracia! aż do przyjścia Pańskiego. Oto, oracz oczekiwa drogiego owocu ziemie, cierpliwie znosząc, ażby wziął zaranny i wieczorny. 8 I wy bądźcie cierpliwymi i utwierdzajcie serca wasze; albowiem przybliżyło się przyjście Pańskie. 9 Nie wzdychajcie, bracia! jedni przeciw drugim, abyście nie byli sądzeni. Oto sędzia przed drzwiami stoi. 10 Bracia! bierzcie na przykład zejścia złego utrapienia i cierpliwości proroki, którzy mówili w imię Pańskie. 11 Oto za błogosławione mamy tych, którzy wycierpieli. Jobowę cierpliwość słyszeliście, i koniec Pański widzieliście, iż litościwy jest Pan i miłosierny. 12 A przed wszystkiem, bracia moi! nie przysięgajcie ani na niebo, ani na ziemię, ani żadną inną przysięgą; ale wasza mowa niech będzie: Jest, jest; Nie, nie, abyście w sąd nie wpadli. 13 Smuci się kto z was? niech się modli. Wesołego serca jest? niechajże śpiewa. 14 Choruje kto między wami? niech wwiedzie [20] kapłany kościelne, a niech się modlą nad nim, pomazując go olejem w imię Pańskie. 15 A modlitwa wiary uzdrowi niemocnego, i ulży mu Pan, a jeźliby w grzechach był, będą mu odpuszczone. 16 Spowiadajcie się tedy jedni drugim grzechów waszych, i módlcie się jedni za drugimi, abyście byli zbawieni; albowiem wiele może ustawiczna prośba sprawiedliwego. 17 Eliasz był człowiek nam podobny, cierpiętliwy, a modlitwą modlił się, żeby deszcz nie padał na ziemię: i nie padał trzy lata i sześć miesięcy. 18 I zasię modlił się, a niebo spuściło deszcz, i ziemia dała owoc swój. 19 Bracia moi! jeźliby kto z was zabłądził od prawdy, a nawróciłby go kto: 20 Ma wiedzieć, iż któryby uczynił, że się nawrócił grzesznik od błędnéj drogi jego, zbawi duszę jego od śmierci, i zakryje mnóstwo grzechów. Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. W przekładzie polskim z 1962r. O. Jakuba Wujka SJUnikatowe wydanie Pisma Świętego, które zostało przełożone na język polski w 1962r. Jest to wydanie trzecie poprawione. Pozwolenie na wydrukowanie Pisma Świętego wyraził sam Karol Wojtyła. Pismo zostało wydrukowane przez Kurię Metropolitalną 22 września Pisma poprawili oraz wstępami i krótkim komentarzem opatrzyli:Stary Testament - Ks. Stanisław Styś S. Testament - Ks. Władysław Lohn S. Kuria Metropolitalna MIEJSCE WYDANIA: Kraków LICZBA STRON: 447 OKŁADKA: twarda z obwolutą ISBN: brak STAN: bardzo dobry minusUWAGI: minimalne zarysowania okładki, delikatne ubrudzenia okładki. Dlaczego warto studiować tę księgę? List Jakuba jest znany w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich z powodu istotnych słów zawartych w Liście Jakuba 1:5, który skierował młodego Józefa Smitha ku poszukiwaniu prawdy u Boga. W całym swoim liście Jakub podkreślał, że powinniśmy być „wykonawcami słowa, a nie tylko słuchaczami” (List Jakuba 1:22). Studiowanie tej księgi uzmysłowi uczniom, dlaczego istotne jest wykazywanie się wiarą poprzez „uczynki” (zob. List Jakuba 2:14–26) i zachęci ich do poszukiwania „[wieńca] żywota, [obiecanego] przez Boga tym, którzy go miłują” (List Jakuba 1:12). Kto napisał tę księgę? List zaczyna się od stwierdzenia, że jego autorem jest „Jakub, sługa Boga i Pana Jezusa Chrystusa” (List Jakuba 1:1). Tradycja chrześcijańska przyjmuje, że Jakub tak samo, jak Juda, jest jednym z synów Józefa i Marii, czyli jednocześnie bratem przyrodnim Jezusa Chrystusa (zob. Ew. Mateusza 13:55; Ew. Marka 6:3; List do Galacjan 1:19). To, że Jakub został wymieniony jako pierwszy z braci Jezusa w Ew. Mateusza 13:55, może świadczyć o tym, że był on najstarszym z przyrodnich braci Zbawiciela. Tak samo, jak w przypadku pozostałych braci przyrodnich Pana, Jakub na początku nie był jednym z uczniów Jezusa (zob. Ew. Jana 7:3–5). Jednakże po zmartwychwstaniu Jezusa Jakub był jednym z tych, którym Chrystus ukazał się jako zmartwychwstała istota (zob. I List do Koryntian 15:7). Jakiś czas później Jakub został Apostołem i, zgodnie ze słowami pisarzy wczesnochrześcijańskich, pierwszym biskupem Kościoła w Jerozolimie (zob. Dzieje Apostolskie 12:17; 21:18; List do Galacjan 1:18–19; 2:9). Jako przywódca w Kościele odegrał istotną rolę w radzie, która miała swoją siedzibę w Jerozolimie (Dzieje Apostolskie 15:13). Wpływ, jaki wywierał w Kościele, był bez wątpienia wzmocniony przez jego pokrewieństwo z Jezusem, jednakże Jakub wykazał się wielką pokorą, przedstawiając siebie nie jako brata Jezusa, ale jako Pańskiego sługę (zob. List Jakuba 1:1). Kiedy i gdzie została napisana? Nie wiadomo, kiedy Jakub napisał ten list. Biorąc pod uwagę to, że Jakub mieszkał w Jerozolimie i zajmował się sprawami tamtejszego Kościoła, można przyjąć, że to tam napisał swój list. Ponieważ Jakub nie wspomniał o wielkim zgromadzeniu, które miało miejsce w Jerozolimie około 50 r. (zob. Dzieje Apostolskie 15), można wnioskować, iż napisał swój list, zanim zwołano to zgromadzenie. Jeśli ten list naprawdę został wtedy napisany, stanowi on jeden z pierwszych listów w Nowym Testamencie. Dla kogo i w jakim celu została napisana? Jakub skierował swój list do „[dwunastu] pokoleń, które żyją w rozproszeniu” (List Jakuba 1:1), co oznacza cały dom Izraela. Zachęcał ich do „przyjęcia ewangelii […] i przyłączenia się do stada Chrystusa” (Bruce R. McConkie, Doctrinal New Testament Commentary, 3 tomy [1965–73], 3:243). Jakub pouczył członków Kościoła, aby ich życie stanowiło przejaw posiadanej przez nich wiary w Jezusa Chrystusa. Co wyróżnia tę księgę spośród innych? List Jakuba był czasami zaliczany do literatury mądrościowej, podobnie jak Księga Przypowieści Salomona ze Starego Testamentu. Są w nim w krótki sposób wytłumaczone zasady chrześcijańskiego życia. Ponadto zawiera on wiele podobieństw do Kazania na górze z Ew. Mateusza 5–7. Niektóre z tematów, które zostały także poruszone w Kazaniu, są następujące: wytrwanie w cierpieniu (zob. List Jakuba 1:2–3, 12; Ew. Mateusza 5:10–12); doskonalenie się lub dojrzewanie duchowo (zob. List Jakuba 1:4; 2:22; Ew. Mateusza 5:48); zwracanie się do Boga o pomoc (zob. List Jakuba 1:5; Ew. Mateusza 7:7–8); czynienie woli Boga (zob. List Jakuba 1:22; Ew. Mateusza 7:21–25); miłowanie bliźnich (zob. List Jakuba 2:8; Ew. Mateusza 5:43–44; 7:12); rozróżnianie dobra i zła ze względu na owoce (zob. List Jakuba 3:11–12; Ew. Mateusza 7:15–20); czynienie pokoju (zob. List Jakuba 3:18; Ew. Mateusza 5:9); nieskładanie przysiąg (zob. List Jakuba 5:12; Ew. Mateusza 5:34–37). Zarys List Jakuba 1–2 Jakub pozdrawia swoich czytelników i omawia główne tematy swojego listu, w tym wytrwanie w próbach, poszukiwanie mądrości i życie zgodnie z wyznawaną wiarą. Słuchacze słowa Bożego powinni być także wykonawcami słowa. Jakub definiuje „czystą i nieskalaną pobożność” jako troszczenie się o sieroty i wdowy oraz staranie się o prowadzenie bezgrzesznego życia (zob. List Jakuba 1:27). Święci mają kochać bliźnich i wykazywać się swoją wiarą poprzez uczynki. List Jakuba 3–4 Jakub ilustruje niszczący charakter niekontrolowanej mowy i przeciwstawia go z owocami prawości, którą odznaczają się pokój czyniący. Przestrzega swoich czytelników przed zaprzyjaźnieniem się ze światem, zachęca do wyrzeczenia się zła i zbliżenia się do Boga. List Jakuba 5 Jakub ostrzega bogatych, którzy są niegodziwi. Na koniec swojego listu daje kilka prostych rad na temat obowiązków, jakie mają święci wobec innych członków Kościoła. Radzi świętym, aby w cierpliwości wytrwali do przyjścia Pana i byli prawdomówni we wszystkich swoich rozmowach. Zachęca chorych, aby zwrócili się o pomoc do starszych Kościoła, by ci namaścili ich olejem. List św. JakubaWiara nie ma względu na osoby 21 Bracia moi, niech wiara wasza w Pana naszego Jezusa Chrystusa uwielbionego nie ma względu na osoby. 2 Bo gdyby przyszedł na wasze zgromadzenie1 człowiek przystrojony w złote pierścienie i bogatą szatę i przybył także człowiek ubogi w zabrudzonej szacie, 3 a wy spojrzycie na bogato odzianego i powiecie: «Usiądź na zaszczytnym miejscu!», do ubogiego zaś powiecie: «Stań sobie tam albo usiądź u podnóżka mojego!», 4 to czy nie czynicie różnic między sobą i nie stajecie się sędziami przewrotnymi? 5 Posłuchajcie, bracia moi umiłowani! Czy Bóg nie wybrał ubogich tego świata na bogatych w wierze oraz na dziedziców królestwa przyobiecanego tym, którzy Go miłują?2 6 Wy zaś odmówiliście ubogiemu poszanowania. Czy to nie bogaci uciskają was bezwzględnie i nie oni ciągną was do sądów? 7 Czy nie oni bluźnią zaszczytnemu Imieniu, które wypowiedziano nad wami?3 8 Jeśli przeto zgodnie z Pismem wypełniacie królewskie Prawo: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego4, dobrze czynicie. 9 Jeżeli zaś kierujecie się względem na osobę, popełniacie grzech, i Prawo potępi was jako przestępców. Prawo wolności 10 Choćby ktoś przestrzegał całego Prawa, a przestąpiłby jedno tylko przykazanie, ponosi winę za wszystkie. 11 Ten bowiem, który powiedział: Nie cudzołóż!, powiedział także: Nie zabijaj!5 Jeżeli więc nie popełniasz cudzołóstwa, jednak dopuszczasz się zabójstwa, jesteś przestępcą wobec Prawa. 12 Mówcie i czyńcie tak, jak ludzie, którzy będą sądzeni na podstawie Prawa wolności6. 13 Będzie to bowiem sąd nieubłagany dla tego, który nie czynił miłosierdzia: miłosierdzie odnosi triumf nad sądem7. Wiara bez uczynków jest martwa 14 Jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie utrzymywał, że wierzy, a nie będzie spełniał uczynków? Czy [sama] wiara zdoła go zbawić?8 15 Jeśli na przykład brat lub siostra nie mają odzienia lub brak im codziennego chleba, 16 a ktoś z was powie im: «Idźcie w pokoju, ogrzejcie się i najedzcie do syta!» - a nie dacie im tego, czego koniecznie potrzebują dla ciała - to na co się to przyda? 17 Tak też i wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie. 18 Ale może ktoś powiedzieć: Ty masz wiarę, a ja spełniam uczynki. Pokaż mi wiarę swoją bez uczynków, to ja ci pokażę wiarę ze swoich uczynków. 19 Wierzysz, że jest jeden Bóg? Słusznie czynisz - lecz także i złe duchy wierzą i drżą9. 20 Chcesz zaś zrozumieć, nierozumny człowieku, że wiara bez uczynków jest bezowocna? 21 Czy Abraham, ojciec nasz, nie z powodu uczynków został usprawiedliwiony, kiedy złożył syna Izaaka na ołtarzu ofiarnym?10 22 Widzisz, że wiara współdziałała z jego uczynkami i przez uczynki stała się doskonała. 23 I tak wypełniło się Pismo, które mówi: Uwierzył przeto Abraham Bogu i poczytano mu to za sprawiedliwość11, i został nazwany przyjacielem Boga. 24 Widzicie, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia na podstawie uczynków, a nie samej tylko wiary12. 25 Podobnie też nierządnica Rachab, która przyjęła wysłanników i inną drogą odprawiła ich13, czy nie dostąpiła usprawiedliwienia za swoje uczynki? 26 Tak jak ciało bez ducha jest martwe, tak też jest martwa wiara bez uczynków.

list do św jakuba nowy testament